در تنهایی خود لحظه ها را برایت گریه کردم
در بی کسیم برای تو که همه کسم بودی گریه کردم
در حال خندیدن بودم که به یاد خنده های سرد و تلخت گریه کردم
در حین دویدن در کوچه های زندگی بودم که ناگاه به یاد لحظه هایی
که بودی و اکنون نیستی ایستادم و آرام گریه کردم
ولی اکنون می خندم آری میخندم به تمام لحظه های بچگانه ای که
به خاطرت اشک هایم را قربانی کردم
چه قد سخته تو چشای کسی که تمومه
عشقتو ازت دزدید و
به جاش یه زخم همیشگی رو به دلت هدیه داد زل بزنی و
به جای اینکه لبریز کینه و نفرت بشی حس کنی که
هنوزم دوستش داری !
چقدر سخته دلت بخواد سرتو باز به دیوار تکیه بدی که یه بار
زیر آوار غرورش همه ی وجودت له شده !
چقدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه
اما مجبور باشی بخندی تا نفهمه که هنوزم دوستش داری !
چقدر سخته تو خیالت ساعت ها باهاش حرف بزنی
اما وقتی دیدیش هیچی به جز سلام نتونی بگی .
چقدر سخته گل آرزوهاتو ِتو باغ دیگری ببینی و
هزار بار تو خودت بشکنی و
اونوقت آروم زیر لب بگی :
گل من باغچه ی نو مبارک